جهان تا کجا انبساط می یابد؟

آیا جهان مرز دارد؟ شاید، ولی لزومی ندارد. ممکن است که جهان حالتی انبساطی خود را حفظ کند و تمام فضا حالت وسیعتر شدن خود را ادامه بدهد. بدون این که ماهیت محکم و ریشه داری برای میزان بزرگی فضا باشد. جهان در تمام جهات به سوی بی نهایت میل می کند و یا ممکن است از ورای خود بسته شود، مانند نوار لاستیکی با سطح بالن که انحنا دارد.

در هر حالت، انبساط فقط به عنوان تجسمی است که از درون معنی دارد و خارج از آنچه دیده می شود، چیزی وجود ندارد.

امکان دارد جهان مرزی داشته باشد، اما باید دور باشدو در آن سوی قسمتی از جهان که ما می توانیم ببینیم. تاکنون نشانه ای از وجو مرز ندیده ایم یا واقعا هر تبدیل حقیقی از راه اشیا در جهان و پیرامونمان است. اگر انفجار بزرگ مانند منفجر کردن قطعه ای باشد که قطعات آن از یکدیگر دور می شوند، پس آنچه که ما می بینیم، درون انبساط حاصل از انفجار بزرگ نهفته است.

جهانی که می توانیم مشاهده کنیم، مرزی دارد که به علت محدودیت سنی آن، فقط می توانیم فاصله ی معینی از فضا را ببینیم. همچنان که در فضا کنکاش می کنیم، در حال مشاهده ی گذشته ی فضا در طول زمانی هستیم که نور آن فاصله را طی کرده است (دوثانیه تا ماه، حدود هشت دقیقه تا خورشید، سالها یا هزاران سال تا ستاره ای در کهکشان خودمان و حدود دو میلیون سال تا دورترین چیزی که می توانیم بدون تلسکوپ ببینیم فاصله ی زمانی وجود دارد)- (دورترین فاصله برای چشم غیر مسلح، کهکشان آندرومدا است).

بیشترین فاصله ای که با هر ئسیله ای می توانیم بر طبق اصول ارسال نور مشاهده کنیم، نشان می دهد که ما اندکی پس از انفجار بزرگ قرار داریم و این نور بوده که همراه با تاریخ، جهان را پیموده است.

ما هرگز دورتر از این را نمی توانیم ببینیم. یا به بیان دیگر ما برای دیدن مثلا حدود یک سال نوری باید یک سال در انتظار بمانیم. زیرا سن جهان که حدود 12 تا 15 بیلیون سال است، وافعیت انبساط جهان را تایید می کند. بیشترین فاصله ای که در حال حاضر مطابق اصول می توانیم ببینیم، کمتر از حدود 20 تا 30 بیلیون سال نوری است.

در این صورت جهانی که می توانیم ببینیم، مرزی دارد. ولی بیشتر از نوع زمان است تا مکان.

در حال حاضر در عمیق ترین تصاویر، شاهد شکل گیری دقیق تعداد زیادی از نزدیکترین کهکشان ها هستیم. شگفت نگیز این است که در خارج حجمی که می توانیم ببینیم، فضا همچون مکان های دیگر است.