پارمنیدس (parmenides):

جانشین هراکلیتوس، پارمنیدس (حدود 515-440 ق.م) یک گام از او پیش تر رفت. به گفته ی او:
(( شما یک بار هم نمی توانید در یک رودخانه گام بگذارید. ))
پارمنیدس کار خود را با یک حقیقت بدیهی آغاز می کند: (( آن هست. ))
این ادعا تجربی نیست، یعنی از مشاهدات به دست نیامده، بلکه نوعی حقیقت منطقی است. حتی ابطال آن نیز بدون تناقض امکان پذیر نیست. اگر بگویید: (( آن نیست )) (یعنی چیزی وجود ندارد)، در این صورت ثابت کرده اید که (( آن هست )) زیرا اگر (( چیزی )) وجود ندارد. آن چیز (( هیچ چیز )) نیست بلکه، (( چیزی )) است که وجود ندارد.
پارمنیدس عقیده داشت هستی عقلانی است، و تنها چیزی که بتوان به آن فکر کرد وجود دارد. چون بدون فکر کردن به (( چیزی )) نمی توان به (( هیچ چیز )) فکر کرد، پس (( هیچ چیز )) وجود ندارد و تنها هستی وجود دارد.
از صرف فکر هستی می توان نتیجه گرفت که هستی خلق ناشده، ویرانی ناپذیر، جاودانی و تقسیم ناپذیر است.
علاوه بر این هستی کروی است، چون تنها یک کره از جمیع جهات به یک اندازه واقعی است.( شاید این فکر با فکر فیزیکدان قرن بیستم، آلبرت اینشتین مرتبط باشد که ادعا می کرد فضا خمیده است؟) هستی فاقد هر گونه سوراخ (یا خلاء) است، چون هر اگر هستی هست، پس مکانی وجود ندارد که هستی نباشد.
از این برهان می توان نتیجه گرفت که حرکت ناممکت است، چون لازمه ی حرکت آن است که هستی از جایی به جای دیگر برود ( اما چنین مکانی که هستی در آن نباشد وجود ندارد.)
در واقع از دیدگاه پارمنیدس، فکر وجود یک فضای خالی، فکری ناممکن است.
یا فضا یک (( چیز )) است که در این صورت (( هیچ چیز )) نیست، یا (( هیچ چیز )) است که در این صورت وجود ندارد.
چون هر اندیشه ای باید موضوعی داشته باشد و چون (( هیچ چیز )) یک موضوع نیست، پس فکر (( هیچ چیز ))، فکری با خود متناقض است.
باید بر شما آشکار شده باشد که:
پارمنیدس از شعور متعارف و واقعیاتی که بر حواس دیداری، شنیداری، بویایی، چشایی و لامسه ما آشکار می شوند فاصله ی زیادی گرفته است: از جمله مهمترین این واقعیت ها آن است که (( حرکت وجود دارد )) و چیز ها تغییر می کنند.