درمورد فیلسوفان پیش سقراطی باید بدانید که:
چنانچه به گذشته و پیش سقراطیان نظر بیندازم میان آن ها و متفکران بزرگ زمانه ی خودمان تبارنامه ای مستقیم را مشاهده خواهیم کرد:
دوگانگی میان منطق و حواس که فیلسوف آلمانی ایمانوئل کانت در قرن هجدهم قصد حل آن را داشت برای اولین بار توسط پیش سقراطیان طرح شد، نخستین تلاش برای تدوین نظریه ی تکامل لر عهده گرفتند.
برای اولین بار سعی کردند این معما را حل کنند که چگونه اعداد ریاضی بر جریان واقعیت سیطره دارند.
همه ی این تبارنامه ای کمابیش پیوسته است که روزگار آن ها را به دوران ما می رساند. اما از دیدگاه یونانیان قرن پنجم، فلاسفه ی پیش سقراطی میراث مغشوش از خود برجای گذاشتند.
تنها کاری که این فلاسفه موفق به انجام آن شدند، تضعیف ارزش های دینی و اخلاقی سنتی بود، بدون آن که چیز قابل توجهی به جای آن بگذارند.
به گفته ی نمایشنامه نویس یونانی، آریستوفان، (( هنگامی که زئوس سرنگون می شود، آشوب جای او را می گیرد، و گردباد فرمان میراند ))
به علاوه، (( زمانه ی تغییرات )) اجتماعی، سیاسی و فکری فرا رسیده بود. اشرافیت قدیم که سر سپرده ی ارزش های افراشی اافسانه های هومری بود. جای خود را به طبقه ی جدیدی از بازرگانان می داد که دیگر به فضیلت هایی از قبیل شرافت، شجاعت و وفاداری اعتقادی نداشت و تنها به قدرت و موفقیت می اندیشید.
در یک دمکراسی نوپا، این طبقه ی جدید چگونه می توانست چنین فضیلت هایی را کسب کند؟ از طریق سیاست.
و دستیابی به قدرت سیاسی نیز مانند امروز، از طریق مطالعه ی فن بیان میسر می شد. که هنر تحت تاثیر قرار دادن توده ها با استفاده از برهان های فصیح بود، برهان هایی که لزوما درست نبود.