سوفسطائیان (Sophists):

به دلیل چرخش اجتماعی به سمت قدرت سیاسی و مطالعه فن بیان، شگفت نبود که گروه بعدی فیلسوفان، به معنای واقعی کلمه فیلسوف نبودند، بلکه زبان آورانی بودند که به سوفیست ها یا سوفسطائیان (( آدم های خردمند )) معروف شدند.

آنها از شهری به شهر دیگر می رفتند و بابت سخنرانی های خود حق الزحمه دریافت می کردند. سخنرانی هایی نه در باب چیستی واقعیت یا حقیقت، بلکه درباره ی ماهیت قدرت و مسلک.

افلاطون و ارسطو درباره ی سوفسطائیان مطالب زیادی نوشته اند، و براساس تصویری که برای ما بر جای نهاده اند:
در این دوره نه فقط شک باوری بلکه بدبینی (cynicism) به دستور روز بدل شده بود.