فایده گرایی
بد نیست که شوریدگی خارق العاده ی ذهن عنان گسیخته ی نیچه را کنار بگذاریم و به ذهن های سامان یافته تر و رضایت مندتر معاصران او در جزایر بریتانیا بپردازیم که نیچه آنها را کله پوک ها می نامید.
به رغم پیشنهاد طنزآمیز هیوم درباره ی کنار گذاشتن فلسفه به طور کلی، در بریتانیای میانه ی قرن نوزدهم، تجربه گرایی فلسفی زنده و پرتکاپو بود.
این جریان از کنار آن بخش از اندیشه ی هیوم زاده شد که در اثر حاضر بررسی نشده، و سازگار کردن آن با شک گرایی ریشه ای هیوم کار دشواری است. به رغم آن که هیوم امکان رسیدن به شناخت حقیقی را در عرصه های علیت، خود و دنیای خارج ناممکن می دانست، بر این عقیده بود که آنچه در این عرصه ها عموما (( شناخت)) نامیده می شود، مجموعه ای از باورهای معقول است که چون بر تجربه استوارند مبانی محکمی دارند.
سنتی که از این وجه عملی تر اندیشه ی هیوم نشات گرفت، میراث گروهی از فلاسفه شد که به فایده گرایان شهرت یافتند.
در رأس این گروه جرمی بنتام (1832-1748) و دنباله رو سرکش او جان استوارت میل (1873-1808) قرار داشتند.
اینان علاقه مند بودند که اصول تجربه گرایی را در عرصه ی مسائل اخلاقی و اجتماعی پیاده کنند.
