سنت پدیدارشناختی و پیامد هایش
ادموند هوسرل (Edmund Husserl):
به رغم حملات وقفه ناپذیر اثبات گرایان منطقی به سنت فلسفی دکارت، شماری از متفکران اروپایی به فعالیت در چارچوب این سنت فلسفی اروپای قاره ای ادامه دادند.
در میان این فیلسوفان، ادموند هوسرل (1938-1859) بنیانگذار فلسفه ی (( پدیدارشناسی)) یکی از نخستین افراد بود.
هوسرل این نام را از واژه ی یونانی phainomenon به معنای ((ظاهر)) گرفت و لذا کار خود را مطالعه ی ظواهر تعریف کرد.
او ریشه های دیدگاه خود را تا کار دکارت دنبال کرد. او نیز مانند دکارت آگاهی را در کانون فلسفه ورزی قرار می داد، ضمن آن که از کانت آموخته بود که هر نظریه ی آگاهی باید همان قدر به صورت آگاهی بپردازد که به محتوای آن.(دکارت این نکته را در نیافته بود)
لذا هوسرل روشی ابداع کرد که هم ساختار و هم محتوای ذهن را به نمایش بگذارد. این روش می بایست کاملا توصیفی و غیر نظریه ای باشد، به عبارت دیگر، می بایست جهان را بدان گونه که واقعا خود را بر آگاهی پدیدار می سازد و بدون کمک هر گونه ساختمان نظری فلسفی یا علمی، توصیف می کند.
به گفته ی هوسرل این روش ((نظر گاه طبیعی)) را عریان می ساخت، که همان دنیای روزمره است که برکنار از دعاوی فلسفه و علم تجربه می شود.
هوسرل در کتاب (( تصورات: مقدمه ای عمومی بر پدیدارشناسی محض)) درباره ی نظر گاه طبیعی می نویسد:
(( من بر جهانی آگاهم که در فضایی بیکران و زمانی پایان ناپذیر و در حال شدن گسترده است. من بر آن آگاهم و این به معنای آن است که قبل از هر چیزی آن را بلاواسطه و شهودی کشف و تجربه می کنم. از طریق دیدن، لمس کردن، شنیدن و نظایر آن...اشیاء مادی صرفا در آن جا در مقابل من قرار دارند...، ((حاضر)) خواه به آنها توجه خاصی داشته باشم یا نداشته باشم.))
این دنیای نظر گاه طبیعی آغاز مطلق کل فلسفه و علم است.
امروزه هوسرل به پاس روش کارش بسیار ستایش می شود، این روش پیروان برجسته ای دادر که مارتین هایدگر، موریس مرلوپونتی و ژان پل سارتر از آن جمله اند.
